روزگاری تهران بود و انارهایش، باغ‌هایش، هوای دلچسب کوهپایه‌ایش و… یاد بچگی‌ها بخیر. محله دروس خونه‌ها ازشون آب قنات بیرون می‌زد، توی جوی آب کنار خیابان به‌جای کیسه زباله و موش و… آب بود؛ فقط آب، آب زلال و شفاف. تهران به زیبایی و تمیزی معروف بود و به سرسبزی و باغ‌هایفراوان. تهران به آدم‌های با‌مرام و لوطی‌منش شهرت داشت؛ آدمایی که توی اتوبوس‌های شلوغ سوار می‌شدند و تازه جاشونو همیشه به مسن‌تر‌ها و یا ن باردار می‌دادند. یک شهر هویت خود را با مردم، زیبایی‌های شهری، بناها و… به‌دست می‌آورد. شهر من، تهران روزی قدم زدن در خیابان‌های پاسداران و جردن آرزویم بود اما حالا همه برج‌ها هجوم آورده‌اند و باغ‌ها را یکجا بلعیده‌اند و ماشین‌های زیادی را پس‌انداخته‌اند که الان قاتل هوای پاک هستند.
روزگاری قدم‌زدن در بلوار کشاورز لذت بخش‌ترین پیاده‌روی ممکن بود. بدون سرو صدای ماشین‌ها و پاکیزگی محیط اطراف آن و البته بدون موش‌هایش. تهران روزگاری وقتی به منطقه شرق می‌رفتید پارک جهان‌کودک، تپه‌های لشکرک منطقه تفریحی مردم بود. مردم تابستان‌ها تقریبا هر شب شامشونو بر‌می‌داشتند و به نزدیکترین طبیعت به منزل خود می‌رفتند و ساعت‌ها را در آنجا سپری می‌کردند. بازی مورد‌علاقه شب‌های تاریک در طبیعت که البته با یک لامپ ماشین کمی روشن شده بود، یه‌قل دوقل بود. تفریحات بچه‌ها وقتی تقریبا هر شب سر یک ساعت برق قطع می‌شد، سایه بازی بود که حسابی سرگرم می‌شدند. یک شهر با مردمش زیبا میشود. زیبایی‌های گمشده یک شهر خاطرات فراموش شده آن، آداب و رسوم نادیده شده آن و هجوم تکنولوژی‌های مدرن نامتناسب با سنت‌ها میباشد یا به‌عبارتی سنت‌های از دست رفته میباشد. شهر من تهران روزگارانی طبیعت زبانزدی داشت که برای لشکر پادشاهی جلب‌توجه کرد و رفته‌رفته همه‌چیز تغییر کرد. توریست اگر به تهران بیاید به‌دنبال آلودگی ماشین‌های ما، سرو صداهامون، برج‌های بلند، از بین بردن جنگل‌ها و غیره نیست بلکه به‌دنبال دیدن زیبایی‌های شهر ما، آداب و رسوم، سنت‌های دیرینه و مراسم‌های ملی ما میباشد.
از قدیم مردان این شهر ورزشکار بودند؛ اهل زورخانه و کشتی و حفظ آنها مهم بود. ما خودمان مردمان این شهر می‌توانیم شهرمان را توریستی کنیم و جاذبه‌های آن را حفظ کنیم چرا‌که توریست به دنبال دیدن متفاوت‌ها و خاص‌تر‌هاست، حال می‌خواهد توریست خارجی باشد یا گردشگر داخلی. یادش به‌خیر آن روزگاران که جایشان الان خالی است. بیایید باقی‌مانده‌ها را حفظ کنیم و تبدیل به برج‌های چندین طبقه بی‌روح نکنیم، روح ایرانی در سنت‌های آن است.
درباره این سایت